Buscotodasesascosasquemesaturanlagargantadenostalgiaparaapagarla
luzyquebrarencalmarodeadadealgunasdetuspertenenciastanoportunas
amisojoscuandotepiensoestandoasidefragilysuceptiblealosconstantes
golpesdeausenciaenesteaire.Necesitaríaenestosmomentosdealgún
sonidoquemeproveadeunindiciodetualmarespondiendoaltiempoylugar
delqueesdueñaacátanenmíenvezdejuguetearmeestasensaciónde
extrañar(te)tantopasadaslashorasdemásdeuncaféyelteléfono
completamentemudoaúncomosirealmentefueranecesariotal monólogodeaccidentesalavigiliamadrugal.Ahoracreoqueyano deberíaestaracáporquesédelinviernoquemeesperayaunque reciénesteaasomandoacomenzarsientoqueyahaysuficiente nievealrededorcomoparatenerunpocoobastantefrío.
Ydespuésnosqueda,comosupuesto acercamientode unaneuronaaotraparadecirteloqueseaoreconstruir siquieramediapalmadeuncuerpoverde;inevitablemente
recordar un poco
miércoles, 10 de marzo de 2010
casi blanco
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario